Sakrament Namaszczenia Chorych jest wyrazem troski Chrystusa i Kościoła o chorych. Cierpienie ma szczególne znaczenie w chrześcijaństwie. Chrystus zbawił nas przez swoją mękę, śmierć i zmartwychwstanie. Cierpienie przeżywane w łączności z Nim nigdy nie jest bezsensowne.
Jezus nigdy nie pozostaje obojętny wobec ludzkiego cierpienia. Podczas swego ziemskiego życia niejednokrotnie kładąc ręce na chorych, niósł im ulgę w cierpieniu, a często ich uzdrawiał.
Chrystus polecił Apostołom troszczyć się o chorych i dał im władzę uzdrawiania. Wspomina o tym św. Marek pisząc o działalności Apostołów, którzy między innymi: „oni więc wyszli i nawoływali do nawrócenia. Wyrzucali też wiele złych duchów, a wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali” (Mk 6,12-13).
Jednak podstawą biblijną ustanowienia Sakramentu Namaszczenia Chorych jest List św. Jakuba, gdzie czytamy: „Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5,14-15).
Tekst ten wskazuje na obrzęd sakramentalny, to jest namaszczenie i modlitwę wraz z jego skutkami:
udziela choremu łaski Ducha Świętego, która podnosi jego ufność w Bogu, umacnia go w cierpieniach i pomaga mu do zbawienia; pomaga wrócić do zdrowia; gładzi grzechy powszednie, a również ciężkie, jeżeli przyjęcie Sakramentu Pokuty jest niemożliwe;
Namaszczenie można powtarzać w tej samej chorobie, jeśli stan chorego się pogarsza. Przed operacją wolno tego Sakramentu udzielić, jeśli przyczyną operacji jest niebezpieczna choroba.
Osobom starszym o słabym zdrowiu można udzielić Namaszczenia, choć nie ma oczywistej niebezpiecznej choroby, tak samo chorym dzieciom. Systematycznie w Pierwsze Piątki Miesiąca odwiedzamy Chorych i nie mogących wyjść samodzielnie z domu z posługą Spowiedzi i Komunią Świętą oraz Sakramentem Namaszczenia Chorych.
W nagłych przypadkach można wzywać do chorych kapłana w każdej porze dnia i nocy przez najbliższych z rodziny lub sąsiadów.
Odwiedzamy także chorych z racji Świąt — po uprzednim zgłoszeniu chorych w zakrystii lub kancelarii.
Terminy odwiedzin są podawane na bieżąco.
Przed przyjściem kapłana do mieszkania (pokoju) chorego przygotowuje się stół nakryty białym obrusem, ustawiony tak, by chory mógł wygodnie nań patrzeć. Na stole stawiamy krzyż, dwie świece, wodę święconą z kropidłem. Oprócz tego na talerzyku kawałek waty, trochę soli i chleba: posłuży to do otarcia rąk kapłana z oleju świętego oraz szklankę z przegotowaną wodą i łyżkę stołową do podania choremu po przyjęciu Komunii św. Gdy kapłan z Najświętszym Sakramentem nadchodzi, należy zapalić świece; a gdy kapłan wejdzie do mieszkania, wszyscy powinni uklęknąć. Wszyscy obecni — członkowie rodziny, powinni czynnie uczestniczyć w liturgii udzielanych sakramentów, wychodząc z pokoju jedynie na czas spowiedzi chorego.
